Lida se oë spring oop toe die oggendson deur haar gordyne skyn. Vandag gaan sy en haar gunsteling poppie, Tessie, weer tee drink en koekies bak in hul denkbeeldige kombuisie. Maar toe sy haar arms uitstrek na Tessie se plekkie op die rak… is daar net ’n leë kol! 

Lida soek in haar kamer. Sy loer onder die bed, agter die gordyne en selfs in haar speelgoedkas. Nêrens nie.  

Sy draf na die sitkamer. Ook niks. In die kombuis? Slegs potte en panne. 

Sy hardloop boontoe. Boeta Kobus se bed word van hoek tot kant gefynkam. “Kobus!” roep sy. “Jy het mos nie met Tessie gespeel nie, het jy?” Hy skud net sy kop. 

Sy kyk in Pappa Hennie se gereedskapkas – tussen die hamer en die skroewedraaiers. Geen teken van Tessie nie.  

Onder Mamma Sanet en Pappa se bed? Net stofballe en ’n verlore pantoffel.  

Sy maak die wasgoedmandjie oop… en begin snik. 

“Mammaaaa!” roep sy, trane wat stilletjies oor haar rooi wange rol. “Tessie is weg!” 

Mamma vee die trane af en sê: “Kom ons begin ’n soekgeselskap!” 

Boeta Kobus fynkam die sitkamer en kombuis. Sussa Marli, met haar speelgoed-vergrootglas, loer agter banke en onder matte. Pappa Hennie gaan soek in die tuinhuisie tussen die verfblikke en braairoosters. 

Net toe almal moed opgee en teleurgesteld op die voorstoep bymekaarkom, hoor hulle ‘n stem: 

“Wag! Wag! Ek het iets!” 

Oom Solly, die vrolike vulliswa-bestuurder, hardloop met fladderende arms en ’n groot glimlag. En in sy hand… Tessie! 

“Ek het haar in die snippermandjie se papiersakkie opgetel!” lag hy. “Sy moes afgegly het van jou lessenaar af!” 

Lida gryp haar poppie vas en druk haar styf teen haar bors. “Dankie, Oom Solly!” 

Die volgende week, toe die vulliswa weer verbykom, wag Lida gereed op die stoep met ’n spesiale geskenkie: 

’n netjiese pakkie varsgebakte sjokolade-koekies en ‘n vrolike getekende dankie-sê kaartjie van Lida en Tessie. 

“Vir oom Solly, my en Tessie se held,” sê sy glimlaggend.